Menzis en de verdwenen mores

Met gemengde gevoelens functioneer ik als een groot mens met grote kinderen. Heel vaak is dat heel lekker, maar af en toe ook mis ik een alibi om even heerlijk ongegeneerd blije kinderdingen te kunnen doen. Mijn oplossing daarvoor is het hier en daar hebben van leenkleuters.

Twee weken geleden mocht ik met twee leenkleuters (en hun lieve vader) mee naar de bioscoop. Naar "De grote Sinterklaasfilm en de verdwenen verlanglijstjes" gingen we. Kaartje kopen. Wat lekkers uitkiezen. Plekje zoeken. Nog even een wedstrijdje rondjes rennen om alle stoeltjes in de al wat donkere zaal. Licht nog verder uit. Scherm aan. En toen kroop een klein warm blond jongetje vol verwachting heerlijk op m’n schoot, om om te beginnen samen de 17 minuten bioscoopreclame door te bikkelen. 'Begint het nu al Tante Miriam?' 'Nee, nog niet jongen…' Maar het was meer dan acceptabel waar we even doorheen moesten hoor. Lego. Gabby’s Dollhouse. 'Begint het nú dan?' Nee, nog meer Lego. Allemaal gewoon gezellig en onderdeel van de voorpret. Maar toen opeens was ie daar. Wel pótverdimme.. Het zal toch niet... Maar het was wel zo. Thuis op ons bescheiden TV’tje vond ik hem al verwerpelijk. Maar daar op dat mega scherm, met dat mega geluid, in die mega zaal te midden van allemaal nog 100% nocebo-vrije kindertjes, kwam ie extra hard binnen. Niks verdwenen verlanglijstjes. Verdwenen mores, in de jongste reclame van Menzis.

En eigenlijk weet je het het hele jaar natuurlijk al: 'Nadert de Goedheiligman vlotjes, dan starten zij met hun diarree van spotjes.' Maar toch word ik elk jaar stiekem weer overvallen op radio en TV door de zorgverzekeraars en de lijkenpikkers in hun kielzog, die het niet zo nauw nemen met ons aller zorgkosten. We moeten nog even snel hoorapparaten kopen dit jaar, want dat zit nog in ons pakket. En brillen ook, want daar hadden we ook nog recht op. En we moeten ons huis nog in de fik steken, want we hadden onze brandverzekering nog niet aangesproken. Oh nee, die niet... Vanuit verzekeringsland zag ik VGZ de vrouw zonder ledematen weer ten tonele voeren, om sympathie te wekken bij potentiële klanten. Zilveren Kruis probeert met 'socialminderen' meer consumenten voor zich te winnen. En Menzis tovert dit jaar dus deze sintshitshow tevoorschijn in de jacht op overstappers.

Tegen alles zo ongeveer in wat we in de medische wetenschap weten over de behandeling van rugklachten, komen zij vanuit een of andere kapperszaak ff lekker met deze ongefundeerde stemmingmakerij:

En al lang last? Sinds de zomer. Echt heel suf. Ik til die kleine op en het schiet erin. Weken plat gelegen, pijnstillers. Maar nog altijd last dus? Ja joh, ik moet onder het mes. Over vier (vier-vier-vier) maanden aan de beurt. Zo lang wachten? Kan niemand daar wat aan doen? Je zorgverzekeraar? Geen idee. Dan, dan is er Menzis.

Ze zeggen het echt gewoon. Allemaal! 'Maar Mirtje, jij bent toch altijd positief en relaxed? Zeker op woensdagmiddagen met leenkleuters? Waarom ga je nou je kostbare tijd steken in een heel stuk over één reclametje?' Nou, vanwege vier dingen dus om precies te zijn:

1. De prijs van beeldvorming Wij eerstelijns zorgverleners lullen ons -nog een keer- wel pótverdimme elke dag de blaren op de tong om mensen niet onnodig de dure tweede lijn in te laten verdwijnen. In de eerste plaats voor hun eigen gezondheid niet (lees verder), maar ook niet omdat wij ons super bewust zijn van het zorgkostenprobleem. Want even die ene MRI van die ene rug, die betalen we dus met z’n allen he! En wat voegt het toe? Uit onderzoek bij 3110 gezonde mensen zonder rugklachten, weten we dat er bij tussen de 29% (20 jaar) en 43% (80 jaar) een hernia wordt gevonden. Een 'afwijking' op beeld zegt dus helemaal niet altijd wat over klachten. Sterker nog: het maakt soms dat iemand zich van het ene op het andere moment voor de rest van zijn/ haar leven een patiënt voelt. Das een nog veel grotere prijs die betaald wordt. Pijn die 'al lang last' geeft is sowieso een product van het brein en dat brein wordt hier ff heel vakkundig het bos in gestuurd door de kapper van Menzis.
   

2. Zónder het mes is minstens zo goed Verreweg de meeste rugklachten zijn onschuldig of ‘aspecifiek’, zoals we dat noemen. Je hebt pijn en dat is natuurlijk kl*te, maar je hoeft daarvoor gelukkig zéker niet ‘onder het mes’. Wat niet betekent dat er niet ook ‘specifieke rugklachten’ bestaan, zoals bijvoorbeeld die hernia. Maar stel dát die gevonden wordt én je hebt er last van, ook dan weten we gelukkig uit grote studies dat je niet perse onder het mes hoeft. Altijd alles individueel bekijken uiteraard, maar wanneer je grote groepen mensen met hernia's bekijkt zijn na één jaar de resultaten van opereren en van conservatief behandelen (oefenen op belasting en belastbaarheid) gewoon hetzelfde. Waarbij zónder het mes natuurlijk altijd met minder risico's gepaard gaat en minder duur is.
   

3. En wij maar kleuren binnen de richtlijntjes Onze fysiotherapeuten richtlijn, maar ook die van de huisartsen schrijft voor dat 'als je die kleine optilt en het schiet erin', we zeker niet aan je gaan zitten of dat je ergens op een wachtlijst hoeft ofzo. Zelf eigenaarschap nemen over je klachten. Vertrouwen hebben in dat je lijf dit zelf oplost. En rustig doorgaan met bewegen (al dan niet met wat pijnmedicatie) is bewezen het beste.
   

4. Stront in kadopapier Jij en ik als consument kunnen -zogenaamd- zorg gebruiken zoveel als Menzis et al. ons maar doen laten geloven en denken dat we met onze aanvullende polis iets moois gekocht hebben, maar weet dat zorgverleners keihard worden afgerekend op hun behandelgemiddeldes. Je kent dat misschien van de behandelplafonds van ziekenhuizen. Maar ook jouw 27x fysiotherapie in je aanvullende pakket, ga je echt niet zomaar kunnen gebruiken voor je aspecifieke lage rugklachten. Elke normaal werkende fysio gaat je dat niet geven. Vanuit de richtlijnen dus sowieso niet, je knapt daar gewoon bewezen niet van op. Maar ook vanuit het afrekenmodel van behandelgemiddeldes niet. Kennelijk is dat nog niet zo in de wereld van horen en zien, maar bij ons in de wereld van bewegend functioneren wel. Behandel je teveel, krijg je minder geld.

Kortom ziekmakend en immoreel dus ook vind ik*, deze reclame van Menzis. Trap er niet in. Hoe kwetsbaarder jij je voelt hoe hoger jij je aanvullend gaat verzekeren. En dat is dus precies waar zorgverzekeraars aan verdienen. Kun je zelf een spaarpotje maken? Doe dat. Overweeg je toch een aanvullende verzekering? Reken dan alles heel goed door en besef dat je niet altijd krijgt waar je denkt recht op te hebben, zuiver omdat dit puntje bij paaltje voor niets of niemand helpend is.

Enfin. Gelukkig kan ik frustraties van me af laten glijden als een Piet door een schoorsteen en dus was de rest van de bioscoopmiddag met de leenkleuters en hun vader gewoon weer heerlijk. Het hoopje op m’n schoot zat er helemaal in. Die naast me ook. De (spoileralert!) verdwenen verlanglijstjes kwamen allemaal terecht. En de verdwenen mores van Menzis waarschijnlijk ook wel weer een keer. Toch? Het was vast een vergissing en 'Alles komt goed' was sowieso ons lievelingsliedje.

Liefs, Miriam

*Dit blog is geschreven op persoonlijke titel.